Blog

Z jednej strony, lubimy iść do przodu, cieszymy się, że świat wokół się zmienia i rozwija, w tym także medycyna (ta ludzka i ta weterynaryjna). Z drugiej – czasem patrzymy nieufnie na kolejne nowości i informacje. Bo „kiedyś tego nie było”.
Tak właśnie niektórzy postrzegają stomatologię zwierzęcą. Tymczasem szacuje się, że przeszło 90% dorosłych pacjentów lecznic weterynaryjnych ma problemy z chorobami zębów i przyzębia! Uwierzcie nam, że „brzydki” wygląd takich zębów, bądź nieprzyjemny zapach z pyszczka, to najmniejszy problem tych zwierząt. Dużo gorszy jest BÓL oraz STAN ZAPALNY i NIEBEZPIECZNE BAKTERIE, które mogą rzutować na stan… całego organizmu!
Tymczasem specyfika naszych pacjentów jest taka, że często cierpią w ciszy. Pobiegną za piłką, zjedzą wieczorne chrupki, nie piszczą, nie „płaczą”, więc wydaje się, że wszystko jest w porządku… A nie jest! Jakby tego było mało, problemy mogą się pojawić już u kilkumiesięcznych zwierząt, szczególnie u ras predysponowanych do odkładania kamienia nazębnego.

A jakie są te problemy?

Numerem jeden jest kamień nazębny i jego konsekwencje, dlatego pozwólcie, że wymienimy po krótce NAJWAŻNIEJSZE:

1. Konsekwencje LOKALNE:

• bolesne zapalenie dziąseł,
• utrata przyczepu zębów i ich wypadanie,
• przetoki ustno-nosowe (nienaturalne „kanały”, łączące jamę ustną z nosową…),
• ropnie okołowierzchołkowe (zakażona „bomba”, tworząca się w okolicy korzenia zęba),
• zapalenie i zanik kości w okolicy zęba,
• patologiczne złamanie żuchwy (patrz: wyżej),
• stany zapalne w okolicy oczodołu (grożące utratą wzorku).

2. Konsekwencje UKŁADOWE:

• nawracające zapalenia pęcherza moczowego,
• rozwój przewlekłej niewydolności nerek,
• przewlekłe zapalenie wątroby,
• niewydolność wątroby,
• zapalenia wsierdzia (wewnętrznej warstwy ściany serca),
• sprzyjanie rozwojowi cukrzycy, utrudniona jej kontrola, częstsze powikłania.

Patrząc na doświadczenia medycyny ludzkiej, jest wielce prawdopodobne, że z biegiem czasu będziemy okrywać kolejne negatywne konsekwencje chorób zębów i przyzębia.
Czy zatem chęć ochrony czworonożnych pacjentów przed tą pokaźną listą schorzeń, to jedynie „fanaberia” lekarzy weterynarii?
Pozwólcie, że potraktujemy to pytanie, jako retoryczne… 😉