Dysplazja stawu biodrowego to schorzenie ortopedyczne, polegające na nieprawidłowym ukształtowaniu stawu biodrowego. Głowa kości udowej jest zbyt luźno połączona z panewką stawu biodrowego, co powoduje większe napięcie torebki stawowej i więzadeł w obrębie stawu.
To z kolei prowadzi do urazów chrząstki stawowej, a w konsekwencji sprzyja powstawaniu zmian zwyrodnieniowych, które objawiają się bólem i kulawizną.
Im większe zniekształcenia stawu tym zmiany stają się coraz poważniejsze, coraz bardziej utrudniają zwierzęciu poruszanie się, a w zaawansowanym stadium mogą doprowadzić nawet do zwichnięcia stawu biodrowego.
Przyczyny dysplazji stawu biodrowego
Główne przyczyny dysplazji stawu biodrowego to czynniki genetyczne oraz czynniki środowiskowe.
Dysplazja stawu biodrowego u psów występuje głównie u ras dużych i olbrzymich, m.in.:
owczarek niemiecki i kaukaski, rottweiler czy labrador retriever, psy pasterskie,
ale również narażone są rasy małe, takie jak: yorkshire terrier, shih tzu.
Jest to schorzenie genetyczne, które może prowadzić do poważnych problemów z ruchliwością oraz do bólu.
Jednak zwierzę mające gen dysplazji wcale nie musi zachorować, ponieważ na rozwój choroby wpływają również
czynniki zewnętrzne m.in. nadwaga - w trakcie ruchu stawy są bardziej obciążone czy nieprawidłowe żywienie
karmą niskiej jakości.
Jak objawia się dysplazja i czy pies może z nią żyć?
Objawy dysplazji stawu biodrowego mogą różnić się, w zależności od stopnia zaawansowania choroby.
Typowe objawy to:
- chwiejny chód lub kulawizna,
- trudności ze wstawaniem i siadaniem,
- niechęć do ruchu, unikanie aktywności, długich spacerów z powodu bólu,
- zmiany w sposobie chodu na podskakujący,
- ustawienie kończyn w literę X,
- problemy z wchodzeniem po schodach lub wskakiwaniem na różne powierzchnie.
Pies, u którego zdiagnozowano dysplazję, może normalnie funkcjonować i cieszyć się swoim psim życiem,
jeśli zostanie wprowadzone odpowiednie leczenie i opieka. A leczenie zależy od stopnia zaawansowania
schorzenia.
Usługi weterynaryjne jakie oferujemy w naszej przychodni zapewniają kompleksowe zadbanie o pacjenta
z tym schorzeniem - od diagnostyki po leczenie.
Diagnostyka dysplazji u psów
We wczesnym rozpoznaniu dysplazji dużą rolę odgrywa właściciel, który podczas codziennej obserwacji
zwierzaka może zauważyć niepokojące objawy. Jeśli takie zostaną zaobserwowane, należy udać się do
lekarza weterynarii i opisać, co nas niepokoi.
Lekarz zaczyna od badania klinicznego i badania fizykalnego. W trakcie badania może pojawić się ból
podczas prostowania, rotacji i odwodzenia kończyny, może być widoczna utrata masy mięśni - zwłaszcza
na biodrach - co jest sygnałem, że może występować dysplazja. Aby miec pewność niezbędne jest
wykonanie badania RTG.
Badanie rentgenowskie wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, aby zminimalizować stres i móc ułożyć psa
w odpowiedniej pozycji (pisaliśmy o tym w poprzednim wpisie: Jak przebiega badanie RTG).
Jak leczyć dysplazje u psa
Leczenie dysplazji dobiera lekarz po uprzednim badaniu i jest ono zależne od stopnia nasilenia objawów
klinicznych i wieku pacjenta. Obejmuje metody farmakologiczne oraz chirurgiczne.
Farmakologiczne leczenie może obejmować stosowanie przeciwzapalnych i przeciwbólowych leków w
połączeniu z odpowiednim żywieniem, suplementacją oraz fizjoterapią. Głównie stosuje się u psów,
które mają łagodne objawy chorobowe.
W przypadku bardziej zaawansowanych objawów, z pomocą przychodzi ortopedia weterynaryjna i chirurgiczne
metody leczenia. Lekarz w zależności od wieku i stopnia zaawansowania indywidualnie dobiera plan leczenia.
W naszej przychodni najczęściej wykonywane są następujące metody:
- podwójna osteotomia miednicy,
- resekcja głowy kości udowej,
- symfizjodeza.
Leczenie dysplazji stawów biodrowych u psa zawsze warto wspomagać fizjoterapią, podczas których możemy
wzmocnić okołostawowe struktury, zmniejszając tym samym kulawiznę i dyskomfort zwierzęcia.
Profilaktyka
Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia dysplazji, warto przeprowadzać regularne badania stawów u psów ras narażonych na
tę chorobę. Kupując psa z rodowodem warto dowiedzieć się, czy u jego rodziców występowała dysplazja.
Mając taką informację, możemy na wczesnym etapie wykonać symfizjodezę.
Ważne jest również dbanie o odpowiednią suplementację, dietę i regularne, ale nie przeciążające ćwiczenia fizyczne.